Kocha muzykę i szuka w niej prawdy. Śpiewa i umiejętnością tą próbuje obdarzać i zarażać także innych podczas prowadzonych lekcji. Tworzy niebanalną, sutaszową (i nie tylko!) biżuterię. Zaczęła też przygodę z projektowaniem ubioru, bo początkowo chciała jeszcze lepiej wyeksponować swoje naszyjniki na tle eleganckich i subtelnych sukienek. Rozpoczęła również swoje nowe przedsięwzięcie, jakim jest agencja Imperium Rozrywki. Małgorzata Kanik zdecydowanie nie może narzekać na nudę. A tyle jeszcze do zrobienia! W końcu młoda artystka z Bielska marzy o nagraniu płyty z autorskimi piosenkami…
Sylwia Kruczek: Jak zaczęła się Twoja przygoda ze śpiewaniem?
Małgorzata Kanik: Interesowałam się nim od zawsze. Kiedy miałam kilka lat, dziadek kupił radiomagnetofon, kupował kasety, a ja słuchałam piosenek dla dzieci — Majki Jeżowskiej, małej Natalii Kukulskiej i innych wykonawców. Pewnego dnia odkryliśmy wspólnie funkcję nagrywania i coś sobie tam zaczęłam nucić, coś próbowałam śpiewać, a dziadek to rejestrował. To była świetna zabawa! Do dzisiaj mam pierwsze nagrania! Już będąc dzieckiem często wraz z moimi siostrami i koleżankami z podwórka przygotowywałyśmy teatrzyki i koncerty dla sąsiadów z okolicy. Zresztą moje siostry również do dzisiaj związane są z muzyką. Zaczęło się więc od tego. Codziennie śpiewałam w domu, dzień bez zaśpiewania kilku piosenek był dniem straconym. Kiedy bolało mnie gardło, byłam nieszczęśliwa. W okresie gimnazjum często słuchałam radia, coś podśpiewywałam, a mama pytała, czy odrobiłam już zadanie. Nie dowierzała, że można równocześnie uczyć się historii i śpiewać (śmiech). Zawsze starałam się jak najszybciej przerobić materiał, żeby mieć więcej czasu na śpiewanie. Zamykałam się w pokoju i powtarzałam utwory Celine Dion, Whitney Houston. Później słuchałam już wszystkiego. Nie chciałam zamykać się w jednej muzycznej stylistyce. Kiedy czułam prawdę w muzyce, emocje i serce wokalisty, zawsze mi to imponowało i przenosiło do innego świata. Chciałam, by taka prawda była też w moich piosenkach. Chciałam koncertować, nagrać własny materiał.
S.K.: Prowadzisz obecnie lekcje śpiewu. Jak wygląda praca z osobami, które mają przecież bardzo różne predyspozycje?
M.K.: Po pierwsze nie jest tak, że są osoby, które nie powinny śpiewać. Śpiew daje nam wiele radości i powinien to robić każdy, jak najczęściej. Owszem, osoba, która chce występować publicznie, powinna posiadać predyspozycje, kształcić się muzycznie. Zdarzają się osoby, które śpiewają nie do końca czysto i nie są przyjmowane do szkół muzycznych, ale poprzez systematyczną pracę, ćwiczenia, słuchanie odpowiedniej muzyki da się to zmienić w wielu przypadkach. Z czasem okazuje się, że taka osoba może całkiem poprawnie i przyzwoicie zaśpiewać, nikt jej nie wyśmiewa i podczas rodzinnych imprez może śmiało koncertować. Może nie zostanie gwiazdą, ale będzie śpiewała czysto. Uczę także osoby, które mają większe predyspozycje i nie trzeba dopracowywać tak wielu rzeczy, można skupiać się na doskonaleniu techniki wokalnej, pracować nad barwą, uczyć się interpretacji tekstu, przekazywania emocji, odpowiedniego zachowania na scenie, odpowiedniego oddechu tak ważnego w śpiewaniu. Minimum dwa razy w roku organizuję koncerty uczniów, na których mogą sprawdzić się na scenie, ucząc się równocześnie walczyć z tremą.
S.K.: Kończyłaś Studium Aktorskie i Muzyczne w Bielsku. Co jeszcze robiłaś w tym kierunku jeżeli chodzi o naukę?
M.K.: Od wielu lat uczęszczam na prywatne lekcje. Zaczynałam w Domu Kultury w Lipniku, gdzie miałam zajęcia z nauczycielem, Janem Wierzbicą. Oczywiście brałam też udział w licznych warsztatach muzycznych. Uważam, że na nich wiele można się nauczyć. Poszukiwałam też kolejnych nauczycieli, gdyż każdy ma indywidualne podejście do kształcenia wokalistów. Moją obecną nauczycielką jest Beata Raszkiewicz — śpiewaczka, która koncertuje na całym świecie i śpiewała m.in. w operach. Dzięki niej nadal mogę się rozwijać muzycznie. Chciałabym uczyć się śpiewu, doskonalić się przez całe życie.
S.K.: Czy jest coś, co możesz uznać za swój dotychczasowy największy sukces?
M.K.: Jeśli chodzi o muzykę, to wydanie płyty z kolędami. Zresztą to od kolęd zaczynałam śpiew. Planuję również nagranie płyty z moimi własnymi kompozycjami. Chciałabym, by ukazała się końcem roku.
S.K.: Sama piszesz teksty?
M.K.: Tak. Na początku myślałam, że komuś to zlecę, ale jest to jednak bardzo osobista rzecz. W obcych tekstach ciągle coś mi nie grało, chciałam je zmieniać. Pisały je inne osoby, więc ja nie mogłam czuć dokładnie tego, co one. Inspiracje do własnych tekstów czerpię z własnych przeżyć i przemyśleń. Przez to, że są one takie osobiste, jeszcze lepiej mi się je śpiewa. Może nie będą to teksty z najwyższej półki, może nie jestem najlepszym pisarzem, ale będzie to coś mojego. W końcu poprzez piosenki przekazuję publiczności pewną energię, którą ona mi oddaje w postaci zadowolenia.
S.K.: Mówiłaś, że nie lubisz zamykać się w jednym gatunku muzycznym. Ale czy są takie, za którymi nie przepadasz? W których nie czujesz „prawdy”?
M.K.: Nie przepadam za krzyczanymi utworami. Oczywiście każda muzyka może być wykonana na dobrym poziomie i każda może być na beznadziejnym. Nawet disco polo może być świetnie zaśpiewane. Ale mimo wszystko trochę mnie męczy słuchanie wokalistów zdzierających sobie gardła. To oczywiście jest jakiś rodzaj artyzmu i ekspresji, ale uważam, że w piosence powinna występować również cisza, chwila na refleksję, zadumę, wspomnienie. Każdy szuka w muzyce czegoś innego.
S.K. Czym jest dla Ciebie muzyka?
M.K.: Muzyka jest oceanem, ogromną przestrzenią, w której ludzie mogą przekazywać emocje. Twórcy muzyki dzielą się nimi ze słuchaczami, a słuchacze przekazują swoją energię wykonawcom.
S.K.: Co Cię inspiruje i pociąga najbardziej?
M.K.: Dobra muzyka z dobrą dawką energii muzycznej. Lubię jazz, dobry pop, piosenkę aktorską, bo tam każdy utwór może być zupełnie inny. Lubię muzykę instrumentalną, soul, bluesa, rocka, polskie zespoły epoki big beatu… Lubię różné rzeczy, byle by były na dobrym poziomie.
S.K.: Co jest Twoim największym marzeniem, planem do spełnienia na najbliższy czas?
M.K.: Nagranie solowej płyty. Takiej, z której będę zadowolona. A także organizowanie pokazów mody i tworzenie biżuterii – chciałabym podziałać coś więcej w tym kierunku. Założyłam firmę Megi Blue w zeszłym roku — zajmuje się ona sprzedażą biżuterii, sukienek.. Marzę także o podróżowaniu.
S.K.: Biżuteria, moda… Skąd takie pasje pojawiły się w Twoim wypełnionym muzyką świecie?
M.K.: To było około trzech lat temu. Moja koleżanka zaczęła tworzyć biżuterię, a ja miałam dość trudny czas w życiu osobistym i potrzebowałam wyciszenia. To ona pokazała mi technikę sutaszu. Zaczęłam tworzyć biżuterię dzień i noc — i tak przez kilka tygodni. Byłam zestresowana, a to mnie uspokajało, wyciszało. Z inną koleżanką pojechałyśmy nad morze i sprzedałyśmy większość tych prac. Jak sobie je teraz przypominam i porównuję do dzisiejszych, to nie mogę uwierzyć, że tamte się sprzedały. Po powrocie postanowiłam zająć się tym na poważnie. Kupowałam tutoriale, oglądałam filmiki na YouTubie, szukałam inspiracji. Biżuterię zaczęli kupować moi znajomi, później znajomi znajomych. Poznałam inne techniki. Zainspirowałam się zagranicznymi twórcami, którzy zaczęli tworzyć biżuterię z zamków. Zaczęłam tworzyć swoje wzory. Kiedy organizowałam pierwszy pokaz swojej biżuterii, pomyślałam, że w zasadzie skoro mam w głowie wizję ubrań, które pasowałyby do naszyjników i bransoletek, to mogłabym również je stworzyć. Posiadam obecnie eleganckie, proste sukienki, na których moja biżuteria bardzo ładnie wygląda. Tworzy całość.
S.K.: Sutasz stał się w Polsce bardzo popularny. Jednak część dostępnych u nas naszyjników, kolczyków czy bransoletek nie jest najwyższej jakości. Na co musimy zwracać uwagę, kiedy kupujemy sutaszową biżuterię?
M.K.: Jeśli komuś wizualnie się podoba, to nie ma sprawy. Jednak jeśli ktoś patrzy na jakość, to musi zwrócić uwagę na sznurki, z których została wykonana. Często robi się to teraz z chińskich sznurków, a nie, jak należałoby, z jedwabiu. Tanie wersje „chińskie” są sprzedawane często również w cenach wersji lepszych. Jeśli chodzi o kolczyki, to obie sztuki powinny być identyczne. Wszystko musi być równo uszyte, a sutasz nie klejony do szkiełek. Jedynie tył może być podklejony skórką lub filcem. Nic nie może odpadać. Jako Megi Blue nie tworzę również masowych produktów. Zwykle są one w pojedynczych lub nielicznych egzemplarzach, a wciąż wymyślam nowe wzory, by nic się nie powielało.
Megi Blue — biżuterię i projekty Małgorzaty Kanik można zobaczyć i kupić
TU i
TU.
